ولایت جلوه ی الله

ولایت فقیه در چهاردهم خرداد(89)  بار دیگر بر فراز منبر جلوس نمود و «به مناسبت بيست و يكمين سالگرد رحلت امام راحل»  بندگان الله را به تسلیم و اطاعت، تقلید و تبعیت، و یا به "اسلام ناب محمد ی " -اسلامی که خصم آشتی ناپذیر اسلام آمریکایی " است، فراخواند.  ولی فقیه در آغاز خطبه خود به دوران رسالت رجعت میکند تا خشم و خشونت، بیرحمی و انتقام جویی که تا کنون برای حفظ و تداوم نظام اسلامی بکار گرفته است توجیه و مشروع سازد. بدین منظور وی به دورانی باز میگردد که الله خود بواسطه محمد بر بادیه نشینان عرب حکومت میکرد. دورانی که الله، محمد را برگزیده بود که مخلوق خود را به پذیرش و باور به اصل و اصول دین اسلام و شریعت الهی دعوت نماید. بنا بر قول ولی فقیه در آن دوران هم گویا بسیاری بوده اند که نسبت به حکومت الله دشمنی و خصومت می ورزیده اند و به الله «سوء ظن» داشته، و «وعده الهی» را« قبول» یا «باور» نداشتند. بدین لحاظ آیه ای را از آسمانها بر محمد نازل میکند و طی آن به محمد فرمان استقامت داده و باو توصیه میکند که  از آنان که قصد انحراف از "صراط مستقیم "  و "طغیان " و سر پیجی از امر و اراده الله را دارند شدیدا انتقام بگیرد و در تنبیه و مجازات شان مبادا کوتاهی کند و یا شک و تردید بخود راه دهد. که الله چنین فرموده است: «فاستقم كما امرت و من تاب معك و لاتطغوا انّه بما تعملون بصير.»  در توضیح این آیه از سوره هود، ولی فقیه اظهار میدارد که:

 «پيغمبر را امر مي‏فرمايد به استقامت. استقامت، يعنى پايدارى؛ راه را مستقيم ادامه دادن؛ در جهت درست حركت كردن. نقطه‌ى مقابل اين حركت مستقيم در اين آيه‌ى شريفه، طغيان قرار داده شده است؛ «و لاتطغوا». طغيان، يعنى سركشى؛ منحرف شدن. به پيغمبر مي‏فرمايد: هم تو - شخصاً - هم كسانى كه همراه تو و با تو هستند، اين راه را درست ادامه بدهيد و منحرف نشويد؛ «انّه بما تعملون بصير». مرحوم علامه‌ى طباطبائى بزرگوار در تفسير الميزان مي‏فرمايد: لحن اين آيه، لحن تشدد است؛ هيچ نشانه‌ى رحمت در اين آيه نيست.»

یعنی که الله به آنانی که به او با سوء ظن مینگرند، و از صراط مستقیم - تسلیم و اطاعت-  دچار انحراف میشوند، گذشت و رحمت روا ندارد. "لحن تشدد"  وقتی به الله نسبت داده میشود، حکایت از سرنوشت محتومی میکند که در دوزخ الهی واقعیت می یابد. بنابراین ولی فقیه به دشمنان و خصمان رژیم اخطار میکند که مبادا انتظار رحم و شفقت، گذشت و رحمت از ولایت داشته باشند. چه او در تسلیم و اطاعت از الله است که دروازه دوزخ خود را گشوده است و دشمنان نظام، محاربین معصوم  را  در زیر شکنجه، شکسته، ویران نموده و سپس بدار مجازات میآویزد. ولی فقیه نا خواسته نشان میدهد که خشم و خشونت در ذات الله نهفته است و خود جلوه الله است. نه اینکه الله از رحمت و عفو و بخشایس بندگان خود دریغ دارد. تنها تشدد را برای آنان بکارگیرد که اعتراض کنند.

اما بازگشت ولی فقیه تنها بدوران رسالت ختم نمیشود. او برای تایید و تصدیق رفتار و گفتار خود، یعنی زندان و اعدام مخالفان بجرم سرکشی و گفتمان ارعاب و تهدید، به دامان امامان نیز پناهنده میشود. وی به یکی از دعا های "پر نفوذ "و"اثر گذار " امام سجاد رجوع میکند که نشان دهد که امام نیز در کمال تقوا و در حال عبادت به الله اطمینان میدهد که  نسبت به آنکه با الله به دشمنی پرداخته است و یا شک و تردید نسبت به یگانگی و یکتایی الله بخود راه داد است هرگز سر آشتی ندارد. کینه آنان را بدل میگیرد و آنها را بسزای اعمالشان میرساند. ولی فقیه نه تنها در راه الله و پیامبرش گام می نهد بلکه از امام نیز تبعیت میکند. وی اظهار میدارد که:

« در دعاى چهل و چهارم صحيفه‌ى سجاديه - كه دعاى ورود در ماه رمضان است و امام سجاد آن را مي‏خواندند - حضرت چيزهائى را از خداى متعال براى ماه رمضان درخواست مي‏كنند؛ از جمله‌ى چيزهائى كه درخواست مي‏كنند، اين است: «و ان نسالم من عادانا»؛ پروردگارا! از تو مي‏خواهيم كه با همه‌ى دشمنانِ خودمان صلح كنيم، سلم و مدارا پيشه كنيم. بعد بلافاصله مي‏فرمايند: « حاشا من عودى فيك و لك فأنه العدوّ الّذى لانواليه و الحزب الّذى لانصافيه»؛ مگر آن دشمنى كه من به خاطر تو با او دشمنى كردم، در راه تو با او دشمنى كردم. اين دشمنى است كه ما هرگز با او دم از آشتى نخواهيم زد و دل ما با او صاف نخواهد شد.»

پس همه ی آنان که به یگانگی الله و جانشین و جلوه ی وی، آقای علی خامنه ای،  شک و تردید دارند، و یا   در برابر رای ولی فقیه ( یکی با اراده الله و پیامبر و امام)، بر خاسته، اظهار وجود میکنند و فریاد بر میآورند که ما هم هستیم، خیال آسوده دارند، که جز تسلیم و اطاعت از امیال و اراده ولی فقیه که هم اکنون بازتابی از اراده الله است، راه و چاره دیگری وجود ندارند. ولی فقیه برحسب سنت البته که در آغاز خطبه همه بندگان الله را به «تقوا» توصیه میکند، به تقوایی که از امام سجاد آموخته است: کینه و کیفر  نسبت به مخالف و معترض، زندان و شکنجه سپس اعدام.

اما شرک و سوء ظن به الله ، به یگانگی و وعده های او و اندیشه دیگر بودن، بنا بر قول ولی فقیه، به ناگهانی بروز داده نمیشود، به تدریج ظاهر میشود و «زاویه» گشوده میشود. خطاب به یاران دیروز و خصمان امروز هشدار میدهد که مهم نیست که دیروز در زمره باورمندان قرار داشتی و یا روزی همچون فرمانبرداری  مطیع و سر بزیر و زبان بسته بوده ای، مهم این است که امروز در راه امام گام نهی و به ولایت به مثابه ادامه رسالت و امامت، بدون هیچ چند و چونی باور داشته باشی. بدین منظور ولی فقیه در همان خطبه طولانی. بدامن امام علی پناه مبیرد و نشان میدهد که علی نیز کردار و گفتار دوست و مرید و هواخواه و یا مومن و باورمند را در گذشته معیار قرار نمیداد بلکه تسلیم و اظاعت زمان حال را در نظر میگرفت. در اینجا بار دیگر بدوران خلافت و امامت باز میگردد. و میگوید:

«شما بايد بدانيد طلحه و زبير مردمان كوچكى نبودند. جناب زبير سوابقى درخشان دارد كه نظير آن را كمتر كسى از اصحاب اميرالمؤمنين داشت...يكى از آن اشخاصى كه پاى منبر جناب ابى‌بكر بلند شد و از حق اميرالمؤمنين دفاع كرد، زبير است. اين سابقه‌ى زبير است. مابين آن روز و روزى كه زبير روى اميرالمؤمنين شمشير كشيد، فاصله بيست و پنج سال است... اما اميرالمؤمنين با اينها چه كرد؟ جنگيد. اميرالمؤمنين از مدينه لشكر كشيد، رفت طرف كوفه و بصره، براى جنگ با طلحه و زبير. يعنى آن سوابق محو شد، تمام شد. امام ملاكش اين بود، معيارش اين بود.»

 بنظر ولی فقیه، اما، امام خمینی «تشدد» نسبت به دشمنان الله را باوج خود میرساند. نه تنها کمونیست ها "را از خود ش جدا"  و در برابر " ليبرال‌مسلكها و دلباختگان به نظامهاى غربى و فرهنگ غربى، امام قاطعيت نشان داد،" و " مرتجعین را از خودش طرد کرد،" بلکه در تبعیت و پیروی از امام علی به جنگ  آنانی که او را از تبعید به تهران همراهی میکرد پرداخت و آنها را به جرم خیانت بدار مجازات آویخت. همچنانکه خود صریحا اعلام میکند که: « بعضى‌ها با امام از پاريس تو هواپيما بودند و آمدند ايران؛ اما در زمان امام به خاطر خيانت اعدام شدند.»

بعبارت دیگر، در نظام ولایت تنها آن کسانی حق هستی دارند که خود را تمام و کامل تسلیم شریعت الهی نموده، و  فرمانبردار و بنده ای مطیع و آرام باشند. نه دهان خود را هرگز به نفی و انتقاد بگشایند و نه هرگز در سویی بجز سوی راه مستقیم گامی بر خواهند داشت. ولی فقیه در واقع برای اینکه بقای نظام ولایت را حفظ کند به زمانی باز میگردد که، بشر در طفولیت خود بسر میکرد ، زمانیکه انسان از انسان بودن خود از چیستی و هستی خود نا آگاه بود. در دوران رسالت و امامت، الله است که منشا زندگی ست. زندگی در تسلیم و اطاعت از احکام الله دارای معنا و مفهوم بود. صراط مستقیم که انحراف از آن به تشدد الله میانجامد، نفی و انکار انسان بعنوان یک موجود متعقل و خرد ورز است. الله به انسان همچون رمه ای از گوسفندان مینگرد که باید به آن راهی که پیشا پیش برای او برگزیده است بوسیله چوپانی هدایت شوند. بی دلیل نیست که فقیه اعظم، به گذشته رجعت میکند. او حال و آینده را در گذشته می یابد. تنها با بازگشت به زمان رسالت و امامت است  که میتواند خود را جلوه الله بر روی زمین احساس نماید. همچون الله، خود را چوپان میپندارد و مردم را رمه ی گوسفندان و سخت بر آن باور است که میداند که راه مستقیم از کدام سو آغاز میگردد. مسلم است که هیچ بنده ای را الله مجاز نساخته است که راه خود را برگزیند. بنده ی رها یافته از شریعت و احکام الهی در آتش دوزخ خواهد سوخت.

زیستن در گذشته و تبدیل گذشته به حال و آینده، ولی فقیه را تنها به ستیز و خصومت با حق و حقوق بشر نمی کشاند، بلکه او را به دشمنی با اراده زمان نیز وا میدارد. او بر این تصور است که ولایت تا قیامت ادامه دارد. او از حاکمیت زمان سر باز میزند. بر این تصور است که تنها دنیای مادی، دنیای صنعت و تکنولوژی است که دستخوش تحول میشود. اما بشر، بویژه ایرانیان باید به احکام شریعت تن بدهند. نظم و انضباظ شریعت را بپذیرند و در آن چند و چون و چرا نیآورند. ولی فقیه در دفاع از نظام شریعت میگوید:

«عده‌اى در يك دورانى - كه ما آن دوران را به ياد داريم؛ دوران جوانى‌هاى ما - براى اينكه اسلام علاقه‌مندان و طرفدارانى پيدا كند، بعضى از احكام اسلام را كمرنگ مي‏كردند، نديده مي‏گرفتند؛ حكم قصاص را، حكم جهاد را، حكم حجاب را انكار و پنهان مي‏كردند، مي‏گفتند اينها از اسلام نيست، قصاص از اسلام نيست، جهاد از اسلام نيست، براى اينكه فلان مستشرق يا فلان دشمن مبانى اسلامى از اسلام خوشش بيايد! اين غلط است. اسلام را با كليتش بايستى بيان كرد.»

ولی فقیه  به احکامی رجوع میکند که ممکن است در همآهنگی با دوران و عصر خویش، یعنی دوران بدوی و بادیه نشینان عرب، بوده است. اما این احکام قرآنی نبوده است که سعودی ها را به کشف و بهره برداری از ثروتی که در زیر پایشان وجود دارد، وا داشته است. آیا این تصادفی است که نظام های غربی، جهان را مدیریت میکنند. آنان نیز تا زمانیکه در دوران تاریکی قصد بازگشت به گذشته را داشتند و برای تبدیل گذشته به حال و آینده دست مبارزه میزدند، دچار استبداد و مطلق گرایی بودند. تنها تعبیر و تفسیر انسانی از امیال و اراده الهی بود که آنها را از کوری و تاریکی نجات بخشید. حال آنکه احکام اسلامی هرگز گریبان مسلمانان را رها نساخته است و پیوسته آنها را در اسارت و بندگی، در استبداد و مطلق گرایی و عقب ماندگی نگاه داشته است. خامنه ای بر آن تصور است که احکام قصاص، جهاد و حجاب ما ایرانیان را به سرحد آزادی و کمال انسانی نائل میسازد، احکامی که درنهاد آنها خشم و خشونت و انتقامجوی، ظلم و ستم و بی عدالتی نهفته است. ولی فقیه از فرو پاشی شریعت الهی ست که بخود لرزیده است. بدین لحاظ میگوید که:

«اگر نظام سياسى كشور بر پايه‌ى شريعت اسلامى و تفكر اسلامى نباشد، امكان ندارد كه اسلام بتواند با ستمگران عالم، با زورگويان عالم، با زورگويان يك جامعه، مبارزه‌ى واقعى و حقيقى بكند. لذا امام حراست و صيانت از جمهورى اسلامى را اوجب واجبات مي‏دانست. اوجب واجبات، نه از اوجب واجبات. واجب‌ترين واجبها، صيانت از جمهورى اسلامى است؛ چون صيانت اسلام - به معناى حقيقى كلمه - وابسته‌ى به صيانت از نظام سياسى اسلامى است.»

روشن است که ستمگران و زورگویان عالم آنانی هستند که شریعت اسلام را مغایر با طبع و خصلت بشری و آزادی ای که در سرشت ش نهاده شده است، میدانند. حق بشر را ارجح به حق الله می شناسند. اما نکته مهمتر در این گفتار آن است که ولی فقیه وقتی" صیانت از جمهوری اسلامی" را از "اوجب واجبات" میخواند در واقع در راه خلافت و یزید گام بر داشته است نه در راه امامت و حسین (نه اینکه این تفاوت براستی دارای اهمیتی بسزا ست). یزید در صیانت از نظام اسلامی بوده است که دست خود را به خون امام حسین آلوده نمود. چرا که امام حسین به «طغیان» و سرکشی علیه نظام اسلامی برخاسته، اظهار وجود نموده و اعلام کرده بود که من هم هستم. هم اکنون ثابت شده است که اگر امام حسین میتوانست بر لشگر یزید پیروز شو، نه تنها برای صییانت نظام از ریختن خون یزید خود داری نمیکرد بلکه شمشیر خود را بر گردن هرکسی دیگری که در برابر حکومت به مقاومت بر می خاست، فرود میآورد. همچنانکه امام خمینی دست خود را به خون محاربینی همچون امام حسین آلوده ساخته است. بعبارت دیگر، نظام ولایت در واقع ادامه ی خلافت است نه ادامه امامت، آقای خامنه ای کمی زودتر به این موضوع نیز  اشاره کرد که امام علی نیز برای صیانت نظام اسلامی شمشیر بر روی اصحابی کشید که سر به طغیان برداشته بودند.

اگر خطبه ولی فقیه را در 14 خرداد (89) جدی بگیریم، در یابیم که رهایی از زندان بزرگ ولایت، از نقد و نفی مرجعی میگذرد که ولی فقیه برای بقای خود بدان مراجعه میکند. ولی فقیه با رجوع به الله و پیامبرو امام است، که میتواند مردم را از ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی شان محروم بدارد، شمشیر بر هرگردن برافراشته ای  فرود آورد و و در دفاع از صراط مستقیم، دست به جنایت علیه بشریت بزند.بعضا بر آنند که "تغییر جمهوری اسلامی از نقد خمینی می گذرد." حال آنکه رهایی، از راه نقد الله و کتاب قرآن میگذرد. بدون تقدس زدایی از کتاب مقدس. بدون تقدس زدایی از نهادهائیکه در بقای آن بوجود آمده است، رهایی از شریعت و احکام الهی بوقوع نپیوندد. تا زمانیکه ولی فقیه قرآن را در یک دست دارد نمیتوان شمشیر را از دست دیگرش خارج نمود.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

الله، بازیگر اصلی

گفته میشود، امروز که ملت با بلایای عدیده ی زمینی و آسمانی، سیاسی و اقتصادی، جنگ و خونریزی احتمالی، گرانی و بیکاری، محنت و تنگدستی، تحریمات و محاصره مالی و تجاری، و نیز خطر قحطی و گرسنگی، روی در روی قرار گرفته است ، پیش کشیدن بحث الله، چیزی نیست مگر بهانه دادن به دست رژیم ولایت که سرکوب خشونت بار مخالفین و دیگر اندیشان را مقدس و در دفاع از اسلام بخواند، چنانکه گویی چنین نیست، یعنی که اسلام هدف نیست، بلکه ابزاری ست برای کسب قدرت و ثروت. یعنی که ولایت را نه صداقت است و نه اصالت، در حالیکه در نظام ولایت، جامعه بازتابی ست از اراده ی الله. حضرت ولایت و تمامی دستگاه ولایت از راس تا ذیل، هرگز نه چیزی را میگویند و یا مینویسند و یا دست به عملی میزنند که مورد تایید و تصدیق الله نباشد. ولایت حتی شایسته تر از طالبان ما را باصل اسلام بازگردانده است.

آری هر گاه که سخن از حقیقت به میان آوری، خم در ابروها آورد و چروکی در پیشانی ها نشاند، گویی که از بیگانه ای سخن بمیان آورده ایم، بیهوده، و یا از آن گفته ایم که نباید چیزی بگوییم، از آن چیزی که تنها میتوانیم به حمد و ستایش بگوییم. که بیش از 1400 سال است که گفته ایم از الله تنها به تعظیم و تکریم و با ابراز ذلت و خواری، در نهایت حقارت و ناچیزی، روندی که باید در هم شکنیم و از تکرار آن خود داری نماییم. از سر تاسف است که «اینجا و هم اکنون» را در رابطه با دنیای ماورایی، آنجا که الله زندگی و فرمانروایی میکند، نمی بینیم. حال آنکه جامعه اسلامی، جامعه ای است که الله ذات ش در آن تبلور یافته است. به هر  کنش و گفتمانی که بنگری محال است که بازتاب اراده ی الله را در آن مشاهده نکنی. زمانیکه دست و پای سارقی قطع میگردد، زنی سنگسار میشود و طناب دار بدست عزیزان مقتول به گردن قاتل میافتد؛ وقتی که بازجویی میزند، میکوبد، توهین و تحقیر میکند، مخالف و دگر اندیش ضد ولایت را، زمانی که روزانه سر محکومی بر دار مجازات بجرم "محاربه " و "مفسد فی الارض " آویخته میشود، اگر باز تابنده اراده ی الله نیست، پس باز تابنده ی چیست؟ که این مجازات نیست که جنایت است که بدست ولایت صورت میگیرد. به فرمان الله است که اگر به یکتایی و یگانگی او شک و تردید نمایی، "محارب " شناخته و باید بدار مجازات آویخته شوی

افزوده بر این، اگر زنی مجبور به حجاب داری میشود و زنان و مردان با ابزار هراس آور ارشادی و انتظامی از یکدیگر جدا نگاه داشته میشوند، اگر باز تابنده ی اراده ی الله نیست، کدام بشری میتواند دارای چنان اقتدار مطلقی باشد که غرایز و عواطف و احساسات انسانها را در تحت کنترل خود در آورد و آنها را به تسلیم و اطاعت وا دارد؟ چنانکه گویی بی حجابی و اختلاط جنسیت ها بر هیبت و جذبه الله ضربات سنگین وارد میکند. این قانون شریعت است که شمشیر هم در خدمت میگیرد تا بندگی و عبودیت را در جامعه نهادینه سازد.

کیست که بتواند ادعا کند که غنی سازی هسته ای، جنگ با کفر و باطل، پاک ساختن چهره ی زمین خاکی از وجود یهودیان و براه انداختن یک هالوکاست واقعی نه دروغین، جنگ با استکبار و زور گویان جهانی، بنا بر قول رئیس جمهور نظام ولایت،  ناشی از اراده ی الله نیست؟ اگر، همچنانکه آقای خمینی در آغاز تئوری ولایت فقیه اظهار میدارد (نقل به مضمون) که اسلام(بخوانید، الله) به تمامی نیازهای بشر پاسخ گفته است از بدو تولد تا هنگام مرگ، آیا نباید نقش موثری را در هدایت ولایت و ولایتمدار ان بازی کند.؟ مگر نه الله ، حی و حاضر و ناظر و قادر و عادل و توانا و دانا بهمه چیز است، چگونه میتواند نسبت به اینجا و هم اکنون و آنچه که در سطح ملی و جهانی میگذرد بی اعتنا باشد؟ بعبارت کوتاه تری، نقش الله را در شرایط موجود نمیتوان نادیده گرفت و یا انکار نمود.

واقعیت ان است که شرایط موجود، شرایطی ست که در پسند الله است و خشنودی او را فراهم میآورد. چرا که شرایط موجود شرایط جنگ است و سلحشوری و یا "جهاد " و "شهادت،" در راه دفاع از یکتایی و یگانگی الله. بیهوده است اگر کسی بیاندیشد که الله از جنگ بیزار است و یا آنرا منع و محکوم میکند. الله بزرگترین دوستدار جنگ است و انتقام جویی، کین خواهی از آنان که به وحدانیت او با دیده شک و تردید مینگرند و یا آنان که از تسلیم و اطاعت از او سر باز میزنند. جهاد و شهادت یک تکلیف است، تکلیفی که الله آنرا وظیفه ای واجب خوانده است. بنده ی خود را مکلف ساخته است که در راه او از قتل و غارت هیچ دریغ ندارد. غنایم جنگی یکی از هلال ترین ثروتها است بگونه ای که یک چهارم آنرا برای رسول خود تعیین کرده است.

واقعیتی ست تاریخی که محمد، پیامبری خود را با جنگ و غارت بدر آغاز نمود و در دهسال رسالت خود بیش از 60 بار لشکر کشی میکند و با بکار گیری شمشیر، دامنه ی شریعت اسلامی را که ناشی از فرهنگ اعراب بیابانگرد بود، گسترش داد. الله خود در جنگ احد شرکت کرد و امداد های غیبی خود را به یاری رسول خود فرستاد تا او را نجات بخشند و پیروزمند سازند. خشم و خشونتی که لشگر الله(اسلام) در تسخیر ایران بکار گرفته است، کشتار و تخریب و ویرانی که ببار آورده است، داستانی ست گفته نشده، اگر هم گفته شده است نسخه ی وارونه ی آن بوده است. مثل این افسانه ی حقیقی که مردم ایران در انتظار ورود قرآن ثانیه شماری میکردند و چگونه خود را درآغوش لشگر تازی انداخته و رها یافته اند. حال آنکه واقعیت آن است  که لشگر تازیان، لشگر حیوانات درنده ای بودند سخت گرسنه و بوی خون به مشام شان رسیده بود. دو قرن مردم را به سکوت و خاموشی وا میدارند، مغولان و هیر بدان را نابود ساخته و کتاب و کتابخانه ها را میسوزاند ند، تا زبان را که فرهنگ و تمدن باستان را تداوم میداد، به تضعیف کشانده  و زبان تازی را زبان رسمی سازد. عبادات هنوز به زبان عربی ست، زبانی که مردم با آن بیگانه اند. اکثریت مردم ایران در عبادات و دعا خوانی، کلماتی را بر زبان خود میرانند که نسبت به مفاهیم و معانی آن جاهل اند. 

حال چگونه میتوان انتظار داشت که ولایت، جلوه حقیقی الله، هم در اندیشه، و احساس و عواطف و هم در کنش، بر طبل دیگری بجز بر طبل جنگ بکوبد و به دورانی بجز دوران انبیا بیاندیشد. حضرت ولایت را هیچ ابایی نیست که در پیروی از ولی پیشین، رسول الله، سر صدها یهودی را بر زمین افکند. دستگاه ولایت تا کنون در استقبال از یک درگیری با شیطان بزرگ، آمریکا و آنچه زائده آن میخواند، اسرائیل، از هیچ دریغ نداشته است. با آژانس اتمی و قدرت های جهانی 5+1 پیوسته به بازی موش و گربه پرداخته است. قطعنامه های شورای امنیت را کاغذ پاره خوانده است. قرار دادهای بین المللی را از آغاز زیر پا گزارده است. همچنانکه در مصاف با عراق جنگ را    "برکت الهی  "میخواندند، تحریمات نیز قرار است که با خود پیشرفت و ترقی در تمامی عرصه های دانش و صنعت و تکنولوژی، به ارمغان آورد.

مضاف بر این الله دوست دارد که بندگان خود را به تحمل سختی، درد و رنج و فقر و محنت عادت دهد. رمضان را ماه گرسنگی اجباری قرار داده است تا سیر تجربه نماید درد گرسنگی  را تا با گرسنه گان همدرد شود. بگذریم از اینکه بدرستی معلوم نیست که در ماه رمضان گرسنه گان همدردی با چه کسانی را باید بیاموزند. الله خود مکرر  از آن بارگاه، بارگاهی ماورای بارگاه مادی و فانی، بارگاه آخرت و ابدی و دشواری ها و سختی های آن سخن بمیان آورد، چنانکه هراس و وحشت در وجود آدمی افکند.الله تحمل درد و رنج در این دنیا را قابل مقایسه با درد و رنج در آن دنیا نمیداند. بیکاری و گرسنگی نوعی آمادگی ست برای تحمل درد و رنج بزرگتر در روز نهایی، روز حسابرسی، روز قیامت. یعنی آنچه به عقل و خرد محاسبه گر بحران عمیق اقتصادی خوانده میشود، سبب خشنودی و رضای الله است. فقر و عقب ماندگی، پذیرش آن با رضای خاطر و بالیدن برآن و یا عشق به ریاضت کشی، شاهدی ست بر عبودیت و بندگی. 

 اگر ما نمیتوانیم دست الله را در غنی سازی هسته ای، تهدید و تنش و تشنج جهانی مورد مشاهده قرار دهیم، آیا میتوان نقش الله را در زلزله ی اخیر که صدها کشته و صدها بیشتر بی کس و بی خانمان بجای گذارده است، انکار کرد؟ در پاسخ اول باید بخاطر داشته باشیم که زمین بدون فرمان الله به لرزه در نمیآید. حال اگر مردم نمیتوانند از حکمت الله بر ویران ساختن خانه ها و کاشانه ها بر سر ملت، سر در بیاورند، آقای آخوند میتواند مکنونات ضمیر الله را بخواند. آقای آخوند در ویدیویی که در سراسر اینترنت انتشار یافته است،  قبل از آنکه درس اخلاق خود را از سر بگیرد در آغاز یک برنامه ی تلویزیونی، در توضیح زلزله ای که در شرق آذربایجان اتفاق افتاده است، میگوید که: الله زمین را می لرزاند برای "عبرت بقیه." یعنی که الله اینگونه است که میآموزاند و از عظمت بی پایان خود خبر میدهد. چرا چنین مصیبت بار، سراسر غصه و اندوه، پرسشی ست بدون پاسخ. اما چه غیر انسانی و ضد بشری، ابزار ی که الله برای سلطه مطلق بر بشر بکار میگیرد.

اما جالب تر آنکه، آقای آخوند در توضیح زلزله اظهار میدارد که: "این زلزله ها واقعا یک یاد آوری است برای زلزله بزرگ قیامت. یک سوره هم هست بنام زلز اد." پس چنین است که الله میاندیشد و نشانه ی آن قدرت نمایی ست در خلق اندوهبار ترین وقایع در زندگی برخی از افراد بشر، معمولا مردمی که در خانه هایی زندگی میکنند که نماد فقر و عقب ماندگی ست. الله چه بزرگ و بلند میاندیشد. پستی و پلیدی را الله اینگونه ارج می نهد. گویا سوره ای هم بدان در قران خود آورده است. اما در آن سوره ی زلز اد، الله چه گفته است، زیر قالی مخفی میشود. ساده تر نیز میتوان گفت غرض از لرزاندن زمین و ریختن الوار بر سر مردم، الله میخوا سته است یاد آوری کند که  الله میداند و بر اساس برنامه به پیش میرود. یعنی که مردم مصیبت زده، دست به گریبان اندوه و غم از دست دادن عزیزان و بی خا نمانی را فراموش کنند، چون الله دقیقا بر همه چیز ناظر است. نبود سر پناهی و درد سوز و سرمای خانه خرابی، پدیده ای ست گذرا و قابل تحمل. این تکان ها در مقابل آن تکان عظیم قیامت، قابل مقایسه نیست. آقای آخوند از عقل اجتهاد سود میبرد و میافزاید: "این زلزله ها تمام شدنی ست و بیرون آمدن از قفس دنیا و بدن است."

از عمق این سخنان، عقل عادی چگونه میتواند سر در بیاورد؟ نباید غصه خورد چون این زلزله ها خود نوعی نجات است، نوعی رهایی ست از زندان زندگی. یعنی که اصلا چه جای نگرانی ست، در نیستی ست که ما میتوانیم، هستی حقیقی را در آغوش کشیم. چه مرهمی بر چه دردی؟ چه مسکنی؟ هرچه که باشد نمیتواند چیزی جز بیان اقتدار الله و ضرورت تسلیم و اطاعت از خواست و نیت الله باشد. وقوع زلزله، وی خاطر نشان میسازد که "هشدار هایی هست که خودمان را آماده کنیم برای زلزله بزرگ که خودمان را بسازیم که آنجا خطری ما را تهدید نکند."

آنچه را که آقای آخوند در توجیه و توضیح وقوع زلزله بزبان میآورد، بازتاب منویات الله است. یکی از خصوصیات برجسته الله آن است که مکرر هشدار میدهد و یا تهدید میکند و یا بیم و هراس در دل میافکند. این جهان را هیچ و پوچ آن جهان را همه چیز و واقعی و ابدی میکند. این مهم نیست. آن مهم است. به فکر مهم باش. هستی واقعی آنجاست. این پیام آقای آخوند است برای زلزله زدگان و درس اخلاق است برای تمام شنوندگان و تماشاگران رادیو و تلویزیون. آقای آخوند از آنچه الله در آینده برای بشر در نظر گرفته است خبر میدهد. نه اینکه سخنان آخوند تهی از اصالت و صداقت است خیر. او چیزی را از خود به پای الله ننوشته است. اینکه الله موجود ی سختگیر و انتقام جو و در عین حال خود خواه، تصویر اصیل ی ست از الله.   

اینجا شاید ذکر این یاد آوری لازم باشد که در شرایط کنونی، بازی قدرت و یا سیاست ورزی را باید از منظر دین نگریست اگر که بخواهیم درک و شناخت خود را از نظام ولایت،ارتقا دهیم. چه بدون فهم الله، فهم سیاست و قدرت در نظام اسلامی نا ممکن است.چه این جهان بازتابی ست از آن جهان، آن جهان ابدی و حقیقی، جهانی که مثل این جهان زیر پای الله ست.

 ای مردم! بدانید و آگاه باشید که الله به همه چیز دانا و تواناست.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

بوی گند ارشاد

در هفته ای که گذشت خبری در سایت های اینترنتی انتشار یافت که بدلیل "شفافیت" شگفت برانگیز ش، چشمها را خیره میساخت. خبر ساز، این بار وزیر فرهنگ و "ارشاد اسلامی،" محمد حسینی، بود. وی برای دیدار نوروزی و تبریک به کارمندان و کارکنان، به وزارتخانه تشریف برده بودند. در این دیدار است که آقای وزیر"ارشاد اسلامی" شمشیر شریعت را بر میکشد و  به آنان اخطار میکند که:

"کسانی که نمی‌خواهند با حرکت اسلامی در وزارتخانه همراهی داشته باشند، بیایند تسویه کنند. ما هم همه حق و حقوق آنها را تمام و کمال پرداخت می‌کنیم. من این را خیلی صریح و شفاف می‌گویم که کارها در فضایی شفاف انجام شود."

آقای وزیر برای شفافیت بخشیدن بیشتر به منویات خود کمی بعد میافزاید که "کسی که به اسلام اعتقاد نداشته باشد،

باید با او تسویه حساب کرد و امسال ما پولی را گذاشته‌ایم برای همین کار." سپس کارکنان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را بر"رعایت نکات اخلاقی" فرا میخواند و میگوید: ما خودمان در هیئت دولت حداقل هفته‌ای یک جلسه درس اخلاق داریم و آیت‌الله حائری می‌آید و نکات بسیار خوبی یادآوری می‌کند ( بنقل ازسایت کارمندان).

سخنان آقای وزیر واکنش های زیادی را در میان ساکنین ساکت و خنثی ی فضای مجازی بر انگیخت. شدیدترین حملات را میتوانی از زبان اصلاح طلبان غضب شده بشنوی. چرا که  سخنان وزیر را  لکه ای زایل نشدنی بر دامن اسلام، ارزیابی میکنند. البته هستند دیگرانی که از سخنان اقای وزیر تعبیری یکسره نامربوط، مبنی بر محروم ساختن اقلیت های دینی در وزارتخانه ارشاد اسلامی، ارائه میدهند(سایت کلمه) گویی که در اسلام، میتوان حق و حقوق الله را تابع حق و حقوق بشر نمود. بگذریم که اقلیتهای دینی بطور تاریخی از خدمت در دستگاه دولتی محروم بوده اند. زیرا که وقتی جامعه دارای یک دین رسمی ست، تمام دین های دیگر غیر رسمی ست. آقای وزیر آنقدر بی رحم و شقی نیستند، که اقلیت های دینی را از بکف آوردن معاش زندگی محروم نماید. بلکه او وظیفه مند است که نظام تسلیم و اطاعت را نهادینه سازد، یکدست و یک رنگ. حق را بجانب منطق آقای وزیر باید داد که اگر به اصل ارشاد اعتقادی نیست، چگونه میتوانی به ارشاد بپردازی. 

درست همین محتوای اسلامی سخنان آقای وزیر است که توجه صاحب این قلم را بخود جلب نمود. چرا که "ارشاد" چسبیده است به دین، امری ست قرآنی، فرمانی ست فرازمینی. از همین روی، آقای وزیر، محمد حسینی، ما را مجبور میسازد در چهره ی دیگری از دین و قدرت بنگریم. چهره ای که بر بارگاه وزارت خود را مینمایاند نه بر فراز منبر خطابه و موعظه. که وی بر راس وزارت، دستگاهی عریض و طویل، گسترده در سراسر ایران با خدمه و خدمتکار فراوان، قرار گرفته است که جامعه را بسوی دین هدایت نموده و به دفاع از منافع آن برخیزد . که کژی  ها و کاستی ها را بجورد، مورد تفتیش و بازرسی قرار دهد و از بروز انحرافات در زمینه های تفکر و اندیشه، و انواع و اقسام هنرها از نویستدگی و نوازندگی گرفته تا نقاشی و موسیقی، از نشر کتاب گرفته تا فیلم سازی ومدیریت موزه ها، جلوگیری بعمل آورده و در نطفه خاموش نماید .

گسترش سلطه ی هژمونیک دین، یکی از اصلی ترین اهداف وزارتخانه ای گردید که مانده از دوران شاهی بود،  وزارت فرهنگ و هنر که بر آن "ارشاد اسلامی" را افزودند و از آن هنر را حذف نموده و آنرا "وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی" نامیدند. چرا که پس از انقلاب 57، نیاز جامعه به ارشاد اسلامی، نیازی عاجل و مبرم شناخته شد و پاسخگویی بدان البته که دستگاهی همچون وزاتخانه را لازم مینمود. بدون سامان و سازمان چگونه میتوانی ارشاد نموده، راه را بنمایی، وظیفه ی هدایت و راهنمایی و رهنمون سازی را به انجام رسانی و جامعه را از غلتیدن در جهل و گمراهی نجات بخشی؟ این چنین است که قدرت در خدمت دین قرار میگیرد.

مشام ضعیف ما ایرانیان هرگز اجازه نمیداد و هنوز هم نمیدهد که بوی گندی که از ارشاد بر میخواست و هنوزهم بر میخیزد در دماغ خود احساس کنیم. که نسبت به توهین و تحقیری که در ارشاد نهفته است، منفعل و خنثی بمانیم. چرا که دین، توانایی بوئیدن را شکل می بخشد و محدود میسازد. بهمین دلیل تعفنی که از دین برخاسته است هرگز ما را ناخشنود و ناراضی نساخته است. واقعیت آن استکه ارشاد، حتی در شان کودک هم نیست- اگر که آزاد و خود مختار پرورده شده باشد. این بی تفاوتی را در برابر آنچه خوارکننده است  باید دست پرورده دین و نظام اخلاقی حاکم بر جامعه ای شناخت که بشر را موجودی صغیر و عاری از نیروی تعقل و تامل بشمار میآورد.ارشاد، همچنانکه کمی زودتر اشاره شد، مفهومی ست دینی و اخلاقی و درست باین دلیل است که زشتی و ذلتبار بودن آن از چشمها پوشیده میماند.

در نگاهی نزدیکتر، ما شاهد گفتمانی هستیم که در آن دین و قدرت، به تبعیت از ولایت، به یکتایی و یگانگی رسیده اند. در سخنان آقای وزیر نه تنها درخشش شمشیر شریعت، خشونت و انتقام گیری را می بینیم بلکه نسیم رحمت و رحمان را نیز میتوانیم احساس کنیم. حساب و طلبکاریها ی آنان که به عدم اعتقاد خود به اسلام اعتراف کنند به تمام پرداخته میشود که با رضا و خشنودی، وزارتخانه را ترک کنند، درخواستی همساز با ارزش و اخلاق اسلامی، که آقای وزیر در مکتب آیت الله حائری، یکی از نخبگان زاهد و وارسته ی شیعی، آموخته است(بنقل از آقای وزیر). این بدان معناست که با متهم ساختن آقای وزیر به اسلام ناشناسی، نمیتوانی اسلام را غسل دهی و نجاسات را از آن بزدایی.

 از آنجایی که خواست قدرت، خواست دین است، آقای وزیر، میزان اعتقاد را نه در آنچه درونی بلکه در آنچه بیرونی است اندازه گیری مینماید. که اعتقاد را نه در اندیشه و آگاهی بلکه در آنچه ظاهری ست، و مشاهده شدنی، میتوان مورد سنجش و کنترل  قرارداد. در اسلام، اعتقاد و ایمان، به عمل است، به کردار و رفتار، نه گفتار و پندار. بنا براین، هرچه خوارتر به ظاهر، بالاتر در سلسله مراتب قدرت. کارمندی که از آقای وزیر، تقلید و تبعیت نکند، ته ریشی نگذارد، تکیده، وارسته، ساده، طهارت و وضوگرفته، ظاهر نشود و انگشتری عقیق بدست نداشته باشد، نماز نخواند و روزه نگیرد، معلوم است که به اسلام اعتقادی ندارد. چرا که اگر به اسلام اعتقاد داشته باشد، پیوسته از ته قلب با شوق و شور بسیار، با تنی پاک، به حقارت و خواری، به بندگی و ناچیزی خود، اعتراف نماید- روزانه در سجده هایی بس طولانی. یعنی هرچه بیشتر از این دنیا ببری و بیشتر به آخرت بیاندیشی، مثل آقای وزیر، الله را در محور زندگی خود، قرار دهی. تنها در چنین صورتی ست که واجد شرایطی میشوی که بتوانی بعنوان یکی از اعضای دستگاهی که وظیفه ی ارشاد جامعه را بعهده دارد، انجام وظیفه نمایی.

 آقای وزیر اگر عمامه ای بسر میگذاشت و عبایی بر دوش میکشید، حجت الاسلام، مجتهدی میشد تمام عیار.  چون همانند فقها و علما، قواعد و مقرارت شریعت اسلامی را بخوبی آموخته است، شریعتی که بر تسلیم و اطاعت، تقلید وتبعیت قرار گرفته است و بس. در غیر اینصورت نه کسی نیازمند ارشاد بود و نه لازم بود دستگاه وزارت را بخدمت ارشاد در آوری. باین معنا که نه نیاز به تفتیش درعقاید بود و نه ممیزی در هنر و اندیشه. آقای وزیر خود تبلور و چکیده ی اعتقاد به دین اسلام است و اصل تسلیم و اطاعت. کافی ست که بر چهره ی وی نظری افکنی تا بازتاب دین را در آن بوضوح دریابی. تنها در چنین شرایطی است که میتوانی فرو دستان، کارکنان و کارمندان  را به تسلیم و اطاعت فرا بخوانی.

 تصفیه و پاک سازی در نهاد و سازمان های اجرایی بویژه نهاد های دانشگاهی و علوم آموزش از آغازین لحظات ظهور دین بر مسند قدرت برپا گردید. اساتید دانشگاهی و مدیران نخبه، باسوابق و تجربه های ارزنده یا از کار برکنار گردیده اند ، یا مجبور به بازنشستگی شده اند. بعضا با گذشت زمان پوست شان سخت گردید و حساسیت های خود را خاموش ساختند تا به متقضیات زندگی پاسخ گویند. برخی دیگر همرنگ و همراه و سرباز مدافع مدیریت و حضور شریعت در وزارتخانه ها گردیدند.

اما آهنگ  پاکسازی بار دیگر با بقدرت رسیدن احمدی نژاد سریعتر گردید و پس از خرداد 88 و جوش و خروش ناگهانی مردم، به اوج خود رسید بگونه ای که حضرت ولایت خود رهبری آنرا بعهده گرفت. چرا که پس از سی دو سال ارشاد،  ولایت شاهد بر چه نا فرامانی ها، چه هنجار شکنی ها، چه بد اخلاقی ها، چه اسطوره شکنی ها و چه تقدس زادئیها که نبوده است. مگر میتوان پس از 32 سال ارشاد، شاهد طغیان و عصیان بود؟ احساس خطر ارکان نظام ولایت را بخود لرزاند و در واکنش به آن است که پاکسازی و تصفیه هرچه بیشتر شدت یافت، بویژه در نهاد های دانشگاهی. در همین راستا بوده است که آقای کامران دانشجو بنمایندگی از امت اسلامی اعلام میکند که "مردم ایران، دانشجویان، اساتید و کارکنان،» دانشگاهی را که فضای اسلامی نداشته باشد و با فرهنگ بسیجی مخالف باشد، با خاک یکسان می‌کنند." اخطار و تهدید های آقای وزیر ارشاد اسلامی در ادامه ی مجازات و انتقامگیری است از جنبش نفی و مقاومت  و نافرمانی. مسلم است که بسیاری از مردم هوشمند ایران از جمله کار کنان وزارت ارشاد «تقیه» را در دامن علما و فقها آموخته اند. ارشاد را میپذیرند و تسلیم میشوند. اما بترس از آن روزی که بند اسارت را پاره سازند، آنگاه این وزارت ارشاد اسلامی است که بخاک سپرده میشود تا بوی گندش هرگز مشامی را آزار ندهد.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

براندازی ولایت از رهایی از یو غ الله میگذرد.

باید بسوی الله لشگر کشی کنیم. مگر چاره ی دیگری هم هست؟ چیست و کدام است آن راه، اگر راه دیگری هم هست بجز شکستن غل و زنجیری که الله، ما و نیاکان ما را باسارت در آورده است؟ باید لشگر کشی کنیم، بسوی آن راه و روش زندگی، آن آئین و آرمانی که چیزی جز استبداد و نظم فرمانروایی و فرمانبری در دامنش پرورش نیافته است و نیابد، آن راه و روش زندگی ای که از پیش تعیین و تعریف شده است، برای گذشته و حال و آینده تا ابدیت. مگر بجز الله، کسی دیگری هم حاکم هست؟ ما رو در روی شاه قرار نگرفته ایم.، ما حتی با "سلطان " هم روی در روی نیستیم- همچنانکه برخی دوست دارند چنین بنامند، حکومت الله را.« حکومت ولایت، حکومت الله است،» یکی از شعارهای محوری رژیم دین است، نه سخنی از سر کینه. شاه به کنار، چون او را ساقط کرده ایم. معلوم است که اگر فرض کنیم که سلطان حاکم است باید سلطان را براندازی نماییم. باید سلطان را از سریر قدرت بزیر فرو آوریم. حال آنکه، وقتی میگوییم الله بر ما حاکم است نه شاه و نه سلطان، داستان دیگر چندان ساده نیست.

چه اگر نیک بنگریم، الله، دارای وجود ی ست دوگانه درونی و بیرونی. الله در درون ما میزیید. اگرچه دیر زمانی ست که الله از ما خروج یافته و بر مسند قدرت جلوس نموده است و حکم رانی میکند. ظلم و ستم روا میدارد، دست خود را بخون و جنایت آلوده میکند و نیز به غارت و چپاولگری و ثروت اندوزی. حقایق را وارونه میسازد و دروغ های بزرگ میگوید تا به هدف نهایی خود برسد: تسلیم و اطاعت بندگان و برقراری نظام فرمانبری و فرمانبری بر روی زمین.

اما از آنجا که الله در ما میزیید، مهم نیست با چه اقتداری و یا ضعفی، حالتی انفعالی و بی تفاوتی در ما ایجاد میکند نسبت به الله ای که به عین در آمده  و در ولایت جلوه یافته است. الله در ما میزیید. اول بآن دلیل که الله یکی از دانستنی های ماست.، دانستنی هایی که از طریق زبان دریافت نموده و در وجود خود نهادینه میسازیم و به نسل دیگر انتقال میدهیم. این برغم واقعیتی ست که استاد عبدالحسین زرین کوب در "دو قرن سکوت "بدان اشاره میکند. یعنی که تحمیل دین اسلام بواسطه سرکوب زبان فارسی به نفع سروری و برتری زبان عربی بوده است. تا به امروز زبان عربی نه تنها زبان "علمی " ادبیات دینی ست بلکه بخش مهمی از زبان زندگی روزمره است که در اثر تکرار هرگز نمیتوانیم متوجه حضور الله در وجود خویشتن شویم، چون الله در لابلای زبان ما لانه کرده است. با خاطر جمعی میتوان گفت درصد بسیار بالایی از مردم در پاسخ «حال شما چطور است،» نام الله را بر زبان میرانند و بگونه ای غیر ارا د ی به ستایش خداوندی که خود را الله نامیده است، میگوید: «الحمد الله.» یعنی اینکه کیفیت حال و احوال بنده خوبی و بدی اوضاع او وابسته است به خواست، خداوند. مکالمه ای که بر سر زبان همگان است. در این جا غرض آن نیست که زبان بومی خود را از زبان تازی پاک زدایی نماییم، جنبشی که بوسیله احمد کسروی آغاز گردید که تاکنون ناموفق باقی مانده و نشان داده است که نمیتواند ما را بسر حد مقصود برساند. بل غرض آگاهی از این واقعیت است که هر گاه خواسته و یا نا خواسته، به هر مناسبتی که الله را بر زبان برانیم تایید الله هی ست که در وجود ولایت عینیت یافته است.یک رای است به نفع بقای حکومت اسلامی.

در اکثریت مواقع فارسی زبانان خدا را بکار میگیرند اما الله را در نظر دارند. بگذریم که آغاز با نام الله در کتاب ها، اسناد و مدارک و نامه های رسمی، اجباری ست. اگر نماز گزار باشیم ضمن حمد و ستایش الله، به خواری و حقارت خویش در برابر او اعتراف میکنیم و خود را در برابر او می شکنیم. این کنش همچنانکه از نسلی به نسل دیگر انتقال می یابد ضمن اینکه به اقتدار و عظمت الله خو گرفته، باو امید میبندیم و بیم ش را در دل نگاه میداریم، حضور الله را نیز در رسم و رسوم ، مثل مراسم عقد و ازدواج و یا دفن و کفن نیز نهادینه میکنیم. غرض این است که این خوی و عادات و رسم و رسوم را مانند زبانی که در زندگی روز مره بکار میگیریم، دیگر نمیتوان کنش هایی دینی خواند. آنها همگی کنش هایی هستند سیاسی و از مقوله ی تسلیم به اراده و اطاعت از احکام الله ناشی میشود.

 یعنی که حکومت اسلامی را تنها میتوان با لشگر رهایی بخش شکست داد و تار و مار ساخت. لشگر رهایی بخش خود از رها یافته گان تشکیل میگردد بدون آنکه رسما سازمان یابد. هر جنبنده ای که بر قواعد و مقرارت از پیش داده و تعریف و تعیین شده  پشت پا زند و تن دادن بدان را ترک کند به لشگر رهایی بخش می پیوندد. هرچه بقای حکومت دین به درازا کشد و به سن کهولت برسد، معنا و مفاهیم اسارت بار شریعت اسلامی را آشکار میسازد و زمینه ی پیوستن به لشگر رهایی را فراهم میآورد.

اینجا سخن از جنگ و درگیری و کشت و کشتار، تخریب و ویرانی نیست. دوران مبارزه مسلحانه، مبارزه ای که راه را برای بازگشت استبداد، هموار ساخت، اعتبار خود را از دست داده و دیر زمانی ست که بسر آمده است. لشگر رهایی بخش، لشگری که بسوی براندازی الله و دین الله حرکت میکند از کنش گرانی بخود شکل میگیرد که از زندگی به شیوه ی گذشته باز ایستاده اند. لشگر رهایی بخش باید الله را براندازی کند اما نه الله هی که مظهر آن ولایت است بلکه آن الله هی که در وجود ما میزید. براندازی حکومت ولایت زمانی میسر میگردد که خود را رها سازیم از قواعد و مقررات اسارت بار شریعت، یعنی احکام و فرامینی که در کنش و گفتمان مان نهادینه گردیده است.

چه مصیبت بزرگی؟ چه کفر آمیز؟ آیا چنین چیزی هرگز ممکن است؟ چه رویایی؟ مگر میتوان بر الله و دین و شریعت الله  لشگر کشی نمود و انتظار داشت خشم الله باوران را به نفع حکومت ولایت بر نی انگیخت؟

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

خداوند خامنه ای: منشاء نا امنی

پس از وارونه ساختن حقایق بر محور اخلاق عبودیت و بندگی، سختگیری بر تن و "نورانی " ساختن دل و پیمودن "صراط مستقیم،" در خطبه ی عبادی، ساحر بزرگ، خداوند خامنه ای، خطبه سیاسی و یا خطبه ی ریاکاری را در عید فطر، روز جشن به پایان رسیدن خود آزاری و بیدار سازی وجدان ها،  با سلام و صلوات و حمد و ستایش الله و رسول خدا و خاندان او، آغاز نمود. سپس به مناسبت راه پیمایی روز قدس، پس از چندین هفته متوالی دمیدن "صفا " و "صمیمیت " در روح  و زدودن "حسد و بخل و کبر و شهوت " از درون در ماه مبارک رمضان، مراتب امتنان و رضایت خویش را از امت اسلامی برای ابراز انزجار و تنفر و آمادگی برای کین خواهی از قوم صهیونیسم،  بجای آورد؛ از سر خلوص و فروتنی از بیخ آسمان  بر زمین خزیدن گرفت و از ژرف ترین نقطه ی جانش ناله برآورد و گفت:

 "من قابل نيستم كه بخواهم از اين ملت بزرگ تقدير يا تشكر كنم؛ صاحب چيزى هم نيستم؛ متعلق به خود مردم است؛ براى خودشان كردند و درست قدم برداشتند(جهان نیوز، 9 شهریور 90)."

بدرستی روشن نیست که ساحر بزرگ، چرا نا گهانی خود را حقیر و خوار بشمار میآورد؟ آیا میخواهد بگوید که او مبرا از شهوت است و قدرت ؟ آیا منظورش این است که خود باین گناهان آلوده نیست؟ پاک است و مطهر؟ نه شکوهی را خواهد و نه جلالی؟ آیا این آلوده کردن آب و صید ماهی نیست؟ معرکه گیری و روضه ی شهادت و جلب ترحم نیست؟ آیا میتوان باور کرد که ولایت، جلوه ی الله،  نهایت و غایت و حقیقت ، یعنی که "همان ولایت رسول الله،" در همان حال هیچ و بی" قابل" باشد؟ آیا میتوانی هم چکش باشی و هم میخ در یک زمان واحد؟ مسلم است که او میخ نیست که چکش بر سرش فرود آید. اینجاست که خداوند خامنه ای به قله ی ریا کاری صعود میکند با مهارت و تر دستی. بدان معنا که باید باور کنیم که خداوند خامنه ای نه صاحب لشگری است و نه سپاهی، نه دستگاه عریض و طویلی بنام "بیت رهبری،" نه صاحب وزارتخانه های اطلاعت و جاسوسی و تفتیش  و بازجویی ست و نه دوزخ و نه بهشتی؟ آیا بعنوان فرمانروای نهایی و فرمانده ی کل قوا، نه تسلیم و اطاعت میخواهد و نه فرمانبری و فرمانبرداری؟ شاید تعارفی بیش نیست و شگرد و ترفندی ست برای نرم سازی دل امت اسلامی و اشک گیری؟

 خداوند خامنه ای، در ادامه خطبه ی دوم خاطر نشان ساخت که کشور ایران که مهد شکوه و عظمت اسلام است، از آنچه جنبش عربی مطالبه میکند عبور کرده است. "مردم سالاری دینی" با خود "انتخابات " را به ارمغان آورده و آنرا نهادینه ساخته است. به مردم توصیه میکند که باید به انتخابات همچون یک "رحمت الهی " بنگرند. ساحر بزرگ با چسباندن تقدس به انتخابات، انتخاباتی که بمنظور مشروعیت بخشیدن به حکومتی که هرگز مشروعیت پذیر نبوده است و نیست، معماری شده است، برضد هرگونه چالشی واکسینه نماید، بویژه که اگر در ادامه "فتنه " و از "جریان انحرافی" ریشه گرفته باشد. هشدار میدهد که دشمن برای ربودن این هدیه ی الهی کمین کرده است. در انتظار آن است که از فرصت های انتخاباتی برای ضربه زدن به امنیت جامعه ی اسلامی، استفاده کند. خداوند خامنه ای از انتخابات چنان سخن میراند گویی که مصافی بس بسیار بزرگ در راه است و همه را به مراقبت و آمادگی و هشیاری، فرا میخواند. و میگوید:

"انتخابات كه مظهر حضور مردم است، مظهر مردم‌سالارى دينى است، بايد پشتوانه‌ى امنيت ما باشد. نبايد اجازه داد كه اين چيزى كه ذخيره‌ى امنيت است، پشتوانه‌ى امنيت است، به امنيت ما صدمه وارد كند. ديديد، حس كرديد، از نزديك لمس كرديد آن وقتى را كه دشمنان ميخواهند از انتخابات عليه امنيت كشور سوء استفاده كنند. بايد همه مراقب باشند، همه بهوش باشند. آحاد مردم، مسئولان گوناگون، منبرداران سياسى، كسانى كه ميتوانند با مردم حرف بزنند، همه مراقب باشند، مواظب باشند؛ از انتخابات مانند يك نعمت الهى پاسدارى كنند. البته ما حرفهاى گوناگونى درباره‌ى انتخابات داريم كه در زمان خود به مردم عرض خواهيم كرد."

بخودی خود روشن است که به خطر افتادن امنیت چه عواقب وخیمی ببار میآورد، گاردهای ضد شورش را با خود و زره، و نیز سپاه دین تا دندان مسلح و لشگر بسیجیان و لباس شخصی های قداره بند را به خیابانها میکشاند، میزنند، میگیرند، میبرند، شکنجه میدهند، جان میگیرند. به دیگر بیان، سخن ساحر بزرگ، خداوند خامنه ای تهدید آمیز است و هراس آور. که فرمان این است، شرکت باید همگانی باشد. در صحنه ظاهر شوند مالا مال از شور و اشتیاق در بزرگداشت اسلام برای نعمت و رحمتی که برای مردم ایران آورده است.  در غیر این صورت، یعنی اگر خانه بنشینی به معرکه ی انتخابات نپیوندی معلوم میشود که دشمن کار خودش را کرده است. همگانی باید با نظم و انضباط باید رعایت شود، از زیر تا بالا.  نه اینکه هر کس آزادانه بگوید آنچه میخواهد و همانند انتخابات ریاست جمهوری رای ولایت را که احمدی نژاد را بر گزیده بود نا دیده بگیرند و بار دیگر سبب "اغتشاش " و نا امنی شوند.

آنگاه به مسائل منطقه می پردازد و میگوید:

"حوادثى كه در منطقه اتفاق افتاده است، موجب شد برخى ملتهاى مسلمانِ ديگر هم امسال بيش از سالهاى گذشته در اين آزمايش بزرگ، در اين حركت عظيمِ ضد استكبارى همراهى كنند. اميدواريم خداوند متعال شرّ وجود صهيونيستهاى ظالم و خونخوار را از سر فلسطينيان و از سر منطقه كم و كوتاه كند (جهان نیوز)."

این سخنان نمیتوانند نسبت به قصد و غرض حضرت ولایت، سوء ظن بر نیانگیزد. چرا که او از "حرکت ضد استکباری،" حرکتی که خود رهبری آنرا بدست دارد، سخن میراند نه جنبش "ضد استبدادی" و یا "دموکراسی خواهی" در منطقه. ساحر بزرگ، بر آن تصور است که آنچه در منطقه رو بزوال و سقوط است "عوامل آمریکا و صیهونیسم" است نه عوامل نظام دیکتاتوری. برای کسب آزادی و اعاده ی حیثیت انسانی نیست که مردم جان به کف در برابر توپ و تانک بشار اسد و قذافی و حسنی مبارک به مقاومت برخاسته اند بلکه برای واژگون سازی سلطه "استکبار" است که سینه ی خود را بر گلوله های آتشین دیکتاتورها گشوده اند.  این را نیز باید مدیون نظام ولایت بدانند که با مبارزه بی امان خود علیه قدرت های جهانی برهبری آمریکا در 32 سال گذشته زمینه ی اضمحلال و فروپاشی نیروهای امپریالیستی را بوجود آورده است، مبارزه ای که به سرکوب و قلع و قمع تمامی نیروهای دگراندیش و مخالف و برقراری استبداد مطلق دین و قدرت در جامعه منجر گردید.

آیا 32 سال استبداد مضاعف دین و قدرت بسنده نیست که به ما بیاموزد، ظالم و چپاولگر در درون است است و نه در بیرون؟ 32 سال است که خداوند خامنه ای پنجه در پنجه قدرتهای جهانی برهبری آمریکا انداخته است، آیا ملت آسوده و آزاد تر است نسبت بدوران شاهی، یا دوران دوستی و همزیستی با غرب و نظام امپریالیستی؟ بشار اسد را حتی کشورهای عربی هم محکوم میکنند. حال آنکه رهبر ضد استکبار جهانی، دستگاه مخوف نظامی و امنیتی دیکتاتوری سوریه را مسلح و امداد مادی میرساند. گلوله هایی که سینه ی جوانان سوریه را می شکافد، از کشوری صادر میشود، که رهبر آن لباس روحانیت به تن دارد و نماد بندگی و عبودیت است در برابر خدای یکتا و یگانه، الله.

شاید بهار عربی بتواند نشان دهد که در آزادی ست که میتوان از نیروهای امپریالیستی به نفع از میان بر داشتن استعمار درونی امداد طلبید. که امپریالیست ها تنها میتوانند مردمی را غارت نمایند، که طی قرنها در دست شاه و شریعت در اسارت و بندگی بسر برده اند. در هیچ نقطه ای از جهان، امپریالیسم، هرچند جهان خوار، بر مردمی که آزادند، مردمی که آزادی را با "چموشی  و وحشیگری و عبور از خط قرمزهای الهی " (خطبه ی اول)" یکی نمیدانند، سلطه نیافکنده است. امپریالیسم تنها جوامعی را مورد چپاول قرار میدهد که استعمار بومی آنان را از انسانیت خود نا آگاه نگاه داشته  و سلطه پذیری را در نهادشان کاشته است.

نیازی به گفتن نیست که تا زمانیکه ولایت هست، مردم ایران هرگز از امنیت برخوردار نخواهند بود. چرا که نا امنی از نیروهای امنیتی ولایت بر میخیزد و بس، نیرو هایی بس خشن و بی رحم پرورش یافته در دامن حکومت دین و معنویات و هنجارهای اخلاقی. واقعیت، اما، آن است که ولی فقیه مثل حسنی مبارک و زین العابدین بن علی و قذافی و بشار اسد، تنها گور خود را نمیکند بلکه بطریق اولی  گور نهاد روحانیت و نظام حوزه ای را نیز بر میکند.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org

کهریزک: مجازات مبارزین راه آزادی

هفته ی گذشته، اسناد خشم و خشونت، بیرحمی و انتقام جویی که در بازداشتگاه کهریزک درتابستان سال 88 بوقوع پیوسته بود، بدست رسانه های خبری افتاد. آنچه در کهریزک اتفاق افتاده است ،ضرب و شتم مداوم با باتوم و مشت و لگد و لوله، ورفتار و گفتار خشن و تحقیر آمیز نسبت به مبارزین آزادی،  بیانگر این واقعیت است که زمان آن فرا رسیده است که به نقش دین و آموزشهای شریعت اسلامی، قدری با فراخی بنگریم. بین دین و دیندار دیواری ایجاد نکنیم. همچنانکه کمونیست را از کمونیسم، فاشیست را از فاشیزم جدا نمی سازیم، اسلام را از مسلمان متمایز ننمائیم، بویژه هنگامیکه جنایت بر علیه بشریت رخ میدهد. باور را نمیتوان از باورمند مجزا ساخت. نیز اگر چنانچه خواسته باشیم واقعه ی کهریزک را مورد فهم قرار دهیم، باید بخاطر داشته باشیم که آنرا از کل نظام ولایت جدا نسازیم، نظامی که در آن شمشیر و شریعت باهم یکی و یکتا و جزء و کل نیز آئینه ی یکدیگرند.

 آقای بهار یکتا، واقعه کهریزک را در سایت جرس، بدرستی  "یک جنایت عریان" توصیف میکند. اما آنرا  "نشانگر بخشی از عمق یک خشونت سازمان یافته و نهادینه شده در نظام قضایی و امنیتی کشور" میخواند. از اینرو خاطر نشان میسازد که نظام قضایی کشور " نیازمند یک تغییرکلی مبتنی بر ارزشهای مبتنی براحترام به حقوق بشر" است. در نگاهی وسیعتر کهریزک را زائیده نظام "ولایی" مینامد، " آنجا که کسی در مقابل قانون مسئولیت ندارد و هر کس موظف است بالا دستی خود را خشنود کند و فرمان به نام خدا می راند و قدرت مطلقه است(جرس، اا دی89).

بعبارت دیگر، آقای یکتا از خشونت چنان سخن میراند گویی که تنها در بخشی از نظام ولایت نهادینه گردیده است  نه درتمامی آئین اسلام که بر اساس آن نظام ولایت بنیان گذارده شده است. نیز از قانونی دفاع میکند که منشا مطلق گرایی و بی قانونی ست. خشنود سازی بالا دستی نیز از آموزه های اسلامی است. وقتی مسلمان به خشنود سازی الله خو بگیرد، خشنود سازی بالاتر را نیز یک "حسن" می انگارد. یعنی که خشنود سازی بالا دستی اخلاق بندگی ست. اساس اخلاق اسلامی ست. خشونت و بیرحمی ای که در کهریزک بوقوع پیوسته است، آقای کیا بدرستی "دنباله طبیعی قتلهای زنجیره ای و حمله بکوی دانشگاه" شناسایی میکند. اما معلوم نیست که به چه دلیل آنرا دنباله اعدام شدگان رژیم شاهی که تصویر متلاشی شده آنان در صفحه اول مطبوعات انتشار میافت، نمیداند، یعنی آغاز دوران خشم و خشونت و انتقامجویی، یا دنباله کشتار در کردستان و نابودی مخالفین چپ و مچاهد و لیبرال و دموکرات، و.قنل عام بیش از 4000 تن زندانی در سال 67.  آنانیکه به اصلاح رژیم دین امید بسته اند، تمایل دارند که چشم خود بر خشم و خشونت و خونریزی در دوران  آیت الله خمینی، ببندند. این البته میتواند به آن دلیل باشد که پس از سی سال کاشف بعمل آمده است که دین اسلام، دین رحمانی ست. گویی که امام خمینی نیز معمار همین اسلام رحمانی بوده است.

جنایت عریانی که در کهریزک بوقوع پیوسته است، نه در انحراف از اصل و اصول اسلام بلکه درسازگاری و همخوانی با آن شکل گرفته است. چرا که دین اسلام تسلیم میخواهد و اطاعت. دین اسلام، دین بندگی ست. شکنجه گران کهریزک از سرهنگ گرفته تا گروهبان و نگهبان، همه بنده ی الله هستند. آنها آموخته اند که بمنظور تسلیم و اطاعت به الله و خشنود سازی وی عواطف و احساسات خود را سرکوب نموده به بند بکشند. لذا درونشان از بغض و کینه لبریز میشود. چرا که ناتوان اند که زندگی را در آزادی تجربه نمایند.  انسانی که خود را نفی و خویشتن را انکار کند، سنگدل و بیرحم میشود. از مسلمانی که برای بقای نظام فرمانروایی و فرمانبرداری شمشیر میزند، نمیتوان انتظار، مهر و عطوفت داشت. این است که از آنی  که نه گوید و دهان به اعتراض گشاید، تنفر بدل گیرد، بقصد تحقیر و خوارسازی میزند و مورد اذیت و آزار قرار میدهد. این نه تنها در کهریزک بلکه در سراسر نظام ولایت مصداق دارد. بعبارت دیگر، شر از کهریزک بر نمیخیزد بلکه از اراده و احکام الله است که زاییده میشود. الله شمشیر زنی و ایثار زندگی، جهاد و شهادت، جنگ و خونریزی را تشویق میکند و آن را پاداش میدهد. تخلف از احکام الله را حد میزند و اعضای مجرم را قصابی مینماید و زناکار را سنگسار. آیا این احکام، خشونت نهادینه نیستند؟ مسلم است که رژیمی که خود دست به جنایت میزند قاتل را هرگز باکی از جنایت نیست، همچنانکه ماموران کهریزک کوچکترین هراسی از کشتار بی گناهان نداشته اند.

 آقای یکتا در ادامه تحلیل خود، واقعه ی کهریزک را معلول یک علت بزرگتری میخواند. وی اظهار میدارد که:

"... آنجا که " مصالح نظام" جایگزین " کرامت انسان" می شود و " ظلم" و " جنایت" تفسیر واژگان " عدالت اسلامی" می گردد، آمرانی درسایه حمایت حاکم از پستی به پستی و مامنی به مامن دیگر می گریزند (همانجا)."

سخنان آقای یکتا، بیانگر این واقعیت است که هنوز هستند بسیاری که دچار این فریب اند که انسان در اسلام دارای کرامت است. یا ظلم و جنایت و بی عدالتی روا نمیدارد. گویی که بار دیگر برای رهایی از ظلم و ستم بدامن اسلام است که باید پناه ببریم. خشم و خشونت، بیرحمی و انتقام جویی در اسلام نیست. این حاکمان مطلق پیشه اند که بنام خدا حکومت میکنند و اسلام را نام بد میدهند. این خود  نفی واقعیت الله است، الله ای که خود در قرآن سخن میگوید و حکم صادر میکند. اگر الله برای انسان کرامتی قائل بود آیا او را بجرم شک و تردید در یگانگی و یکتایی اش در دوزخ نه یکبار بلکه تا ابد به آتش میکشاند؟ اگر الله انسان را در خور کرامت میدانست، آیا بر گرده ی او تازیانه میزد؟ دست و پای او را قطع میکرد؟ قصاص، خونخواهی و انتقام جویی را در جامعه ی انسانی رواج میداد؟ جنایت در اسلام تفسیر  عدالت نیست، بلکه یک اصل اساسی است. مگر میتوان نظامی برا اساس تسلیم و اطاعت، فرمانرایی و فرمانبری را بر چیز دیگری جز خشم و خشونت و بیرحمی بنا نهاد؟ ما در اسلام با خدایی سر و کار داریم که پر از بغض و کینه است نسبت به انسانی که نه بگوید و در یکتایی او شک و تردید نماید. نه به الله، گناهی ست "کبیره،" نا بخشودنی. میشود مشرک، یامنافق و یا محارب. الله سخترین شکنجه ها و سوختن در آتش دوزخ در آخرت را برای نه گویان و معترضین مقرر داشته است. اما در این جهان نیز باید آنها را بدار مجازات آویخت و جان شرین را از آنان گرفت.

تمامی کشتاری که تا کنون در نظام ولایت بوقوع پیوسته است بر اساس شریعت اسلام صورت گرفته است. این است که اگر دور از تعصب بنگری می بینم که در اسلام جنایت یعنی عدالت. آیا قتل فی ال سبیل الله، میتواند مستلزم جنایت نباشد. بر قراری نظام تسلیم و اطاعت، فرمانبری و فرمانبرداری نمیتواند همراه با جنایت علیه بشریت نباشد. این همانقدر در نظام های فاشیستی و کمونیستی مصداق دارد که در نظام اسلامی. آقای یکتا آمرانی را مسئول واقعه کهریزک میداند که به ماموریت خود عمل میکنند، گویی که آنها معذورند و یا به الله و احکام شریعت باور ندارند. و یا مسلمان نیستند. آن ماموری که روی به قبله سر عبودیت و بندگی در برابر الله فرود میآورد و به حقارت و خواری خود اعتراف میکند، تنها با خشم و خشونت و بیرحمی است که ناچیز بودن و فرومایگی خویش را جبران میسازد. مضاف بر این همچنانکه زودتر اشاره شد شریعت اسلامی هرگونه تنبیه و مجازاتی را برای نه گویان و معترضین روا میدارد. تاکنون هیچ مرجع تقلیدی از جمله آیت الله مکارم شیرازی سازگاری واقعه کهریزک با شریعت اسلامی را مورد سوال قرار نداده اند. آقای یکتا در حالیکه واقعه ی کهریزک را به سختی محکوم میکند، دین اسلام و شریعت اسلامی را آب میکشد و آنرا از هرگونه مسئولیتی در رواج خشم و خشونت وانتقامجویی که کهریزک تنها نمونه ای از آن است، مبرا میسازد.

فیروز نجومی

Firoz Nodjomi

fmonjem@gmail.com

rowshanai.org